Begrijp de vorige post nu niet verkeerd, lieve lezers. Ik probeer jullie niet aan te raden bij tijd en stond je beste vrienden of de plaats die je je thuis noemt zomaar achter te laten. Het is eerder een aanraden om nooit bij de pakken te blijven zitten en vooral niet bang te zijn. Als iets vastgeroest is, dan moet je dat niet wegsmijten. Iets dat vastgeroest is moet geolied worden en daarna mag het niet meer stil staan, niet meer vastroesten.
Ik denk ook dat je je geluk, alles dat je hebt of ooit gekend hebt, pas werkelijk naar waarde kan schatten als je daar iets anders naast kan plaatsen. Geluk is zoals steeds iets dat je zelf maakt, zelf in de hand hebt. Geluk is in grote mate een zinsbegoocheling, de een is er gewoon beter in dan de ander.
Ik had een tijdje geleden een autobiografisch verhaaltje geschreven met als bedoeling dit hierop te posten. Vreemd genoeg was het verhaal nooit af en moest ik maar steeds bij schrijven of gewoonweg het einde aanpassen. Vreemd, maar ook leerrijk en louterend. Het verhaaltje zal nooit af zijn en bijgevolg hier nooit belanden. Misschien dat ik ooit nog gewone verhaaltjes schrijf, wat van tijd tot tijd gebeurt als die vingertjes kriebelen. Op die manier wordt het onthouden van een verhaaltje misschien tóch nog goed gemaakt.
dinsdag 22 april 2008
Ode aan de Verandering
Verandering op zich, ten goede of ten kwade, houdt een mens wakker. Zit je je hele leven gevangen of opgeborgen in dezelfde statische omgeving, dan dommel je in of leg je je erbij neer. Een mens, aanvankelijk soms erg gelukkig, verwelkt bij gebrek aan frisse lucht. Dat verwelken kan op heel veel manieren gebeuren. Soms wordt je gewoon erg dof of anders vertaalt zich dat in een irreële angst voor het nieuwe. Och. Vernieuwing omwille van de vernieuwing is een oud begrip, nietwaar?
Verwelkom het mooie weer, de lang verwachtte komst van de lente! Geniet van de geur van groen in de frisse ochtend, het glinsteren van de dauw in de klimmende warme zon! Vergeet ook niet vaarwel te zeggen ( niet té snel, pas op) aan de winter, die met zijn koude adem aan bomen een desolate maar tijdloze pracht bezorgt. De winter, die ons noopt gezellig samen te hokken rond koppen walmende warme chocolademelk...
Geniet de komende maanden van de bloesems en het groen dat zich overal ontplooit, maar kijk ook uit naar de zomer en de herfst! De zomer, "wanneer elke vrouw flaneert in zonjapon", zoals Brel het ooit gezongen heeft. (Vergeef me!) De zomer, met de zon die ons vervuld met warmte en energie en wanneer wel iedereen eens de neiging krijgt om een paar pasjes te huppelen.
De herfst, wanneer een ongekende kleurenpracht zich meester maakt van onze bossen. De herfst die maakt dat de zomer nóg zo heerlijk was!
De cyclus van de seizoenen, die eeuwige verandering... Verwonder je en geniet ervan!
Verwelkom het mooie weer, de lang verwachtte komst van de lente! Geniet van de geur van groen in de frisse ochtend, het glinsteren van de dauw in de klimmende warme zon! Vergeet ook niet vaarwel te zeggen ( niet té snel, pas op) aan de winter, die met zijn koude adem aan bomen een desolate maar tijdloze pracht bezorgt. De winter, die ons noopt gezellig samen te hokken rond koppen walmende warme chocolademelk...
Geniet de komende maanden van de bloesems en het groen dat zich overal ontplooit, maar kijk ook uit naar de zomer en de herfst! De zomer, "wanneer elke vrouw flaneert in zonjapon", zoals Brel het ooit gezongen heeft. (Vergeef me!) De zomer, met de zon die ons vervuld met warmte en energie en wanneer wel iedereen eens de neiging krijgt om een paar pasjes te huppelen.
De herfst, wanneer een ongekende kleurenpracht zich meester maakt van onze bossen. De herfst die maakt dat de zomer nóg zo heerlijk was!
De cyclus van de seizoenen, die eeuwige verandering... Verwonder je en geniet ervan!
zaterdag 1 maart 2008
Nieuwe blog
Na de vorige poging tot een absoluut wrak en falen herleidt te hebben, heb ik in een melancholische bui beslist om hier nogmaals te pogen een blog te onderhouden.
Ditmaal zal ik proberen, in tegenstelling tot vorige keer, mijn drang om onmiddellijk in de broncode te duiken en op die manier met een blog te spelen te onderdrukken. Inhoud, niet het uitzicht. Ik zal onmiddellijk beginnen met wat gezever, zodat dit een volwaardige eerste post moge zijn.
Deze blog zal meer in het idee van zijn van toen ik een achttal jaar geleden het een drietal daagjes volhield me bezig te houden met een myspace, toen genaamd 'de dromer'.
*** *** ***
Als je als schrijver niet het rijlen en zeilen van alle karakters kan vatten, dan kan je verhaal nooit volledig zijn. Maar is dat ooit het geval, hoort dat zo te zijn? Is het imperatief dat de schrijver zelf niet het hele verhaal tot in alle ongeschreven details kent? Zo kan de lezer immers vrij zijn. Telkens het verhaal gelezen wordt is de ervaring uniek en eenieder ontdekt iets nieuws. De vraag die zich nu stelt is wanneer er iets aan het verhaal ontbreekt. Wanneer is een personage te weinig uitgewerkt? Wanneer kent een schrijver de gedachtengang van zijn eigen hoofpersonen te weinig?
Het mooiste is dan misschien, als alles goed gedoseerd is, dat je lezers dingen ontdekken in jouw ingebeelde wereld, dingen die jij zelf daar nooit bent tegengekomen. Alsof jouw fantasie haar eigen leven is gaan leiden.
Ditmaal zal ik proberen, in tegenstelling tot vorige keer, mijn drang om onmiddellijk in de broncode te duiken en op die manier met een blog te spelen te onderdrukken. Inhoud, niet het uitzicht. Ik zal onmiddellijk beginnen met wat gezever, zodat dit een volwaardige eerste post moge zijn.
Deze blog zal meer in het idee van zijn van toen ik een achttal jaar geleden het een drietal daagjes volhield me bezig te houden met een myspace, toen genaamd 'de dromer'.
*** *** ***
Als je als schrijver niet het rijlen en zeilen van alle karakters kan vatten, dan kan je verhaal nooit volledig zijn. Maar is dat ooit het geval, hoort dat zo te zijn? Is het imperatief dat de schrijver zelf niet het hele verhaal tot in alle ongeschreven details kent? Zo kan de lezer immers vrij zijn. Telkens het verhaal gelezen wordt is de ervaring uniek en eenieder ontdekt iets nieuws. De vraag die zich nu stelt is wanneer er iets aan het verhaal ontbreekt. Wanneer is een personage te weinig uitgewerkt? Wanneer kent een schrijver de gedachtengang van zijn eigen hoofpersonen te weinig?
Het mooiste is dan misschien, als alles goed gedoseerd is, dat je lezers dingen ontdekken in jouw ingebeelde wereld, dingen die jij zelf daar nooit bent tegengekomen. Alsof jouw fantasie haar eigen leven is gaan leiden.
Abonneren op:
Posts (Atom)